Şimdi okullu olduk…
Gerede’de o yıllarda Ziya Gökalp, Esentepe, Seviller olmak üzere üç ilkokul vardı. 5 yıllık öğretim sonunda ilkokul bitirme sınavları olurdu. Ziya Gökalp’le başlayan İlkokulumun, Seviller ilkokulundaki mezuniyetimde (1967) bu sınav son uygulama olmuştu.
Ziya Gökalp İlkokulundan hatırladığım bir iki anımdan bir tanesi okul bahçesinde kazanlarda kaynatılan süttozuydu. Doğrusu çok eğlenceliydi, öğretmenlerin, hademenin kepçeyle bardağımıza doldurdukları sütü içer, bazen itiş kakış oyunları ile kazanları devirir, bahçeyi beyaza boyardık. Yıllar sonra öğrendik bu sütler Amerikan Marshal Yardımının devamı imiş. Meğer bu yardım bizden çok şeyler götürmüş. Yine 70’lerin sonlarındaki yokluk yıllarının önemli sebebinin Amerikan ambargosu olduğunu da zamanla öğrendik. Yorumunu siz yapın.
70’li yıllarda bazı öğrencileri yakın köylerden yürüyerek gidip gelen ortaokul, lise, imam-hatip okulundan sonra, 80’li ve 90’lı yıllarda Ticaret Lisesi, Endüstri Meslek Lisesi, Kız Meslek Lisesi, Sağlık Meslek Lisesi, yeni yerleşim yerleri olan Yeni Mahalle’de 100. Yıl İlkokulu, Dayıoğlu mahallesinde S.M. Dayıoğlu İlkokulu ortaya çıkacaktı.
Önemli bir gelişme de, A.İ.B.Ü. Rektörü hemşerimiz rahmetli Prof. Dr. Kemal Güçlüol zamanında, Belediye Başkanı Halil Alioğlu’nun çalışmalarıyla Gerede’de Meslek Yüksek Okulu’nun açılmasıydı. Geçmişin yöneticilerine teşekkür borçluyuz. Şimdiki vekil ve yöneticilere de Gerede hayrına olacak her işte başarılar temenni ediyorum.
Seri yazımın 4. bölümünde; “Bu milletin hayalleri engellenmeyip, uyarılsaydı zekâsı neler icat etmezdi ki?” diye eğitim sistemimize serzenişte bulunmuştum. Kısıtlı imkânlarla okumaya çalışan, kendisine geleceğimiz emanet edilecek olan nesil, sistem tarafından ezberci değil, tatbiki programlarla yetiştirilebilseydi, Anadolu’nun imarı muhtemeldi ki kısa sürede gerçekleşebilirdi. Orta öğretim öğrencisi iken bizlere şapka giydirip, tek tip nesil yetiştirmeyi planlayanlar, asker selamı vermeyi öğretmişlerdi. Beyaz veya sarı şeritli, güneşlikli şapkalarımız, tek tip elbiselerimiz güzeldi belki, ama hayallerin özgürlüğü kısıtlanıyordu. Avrupa bu saplantıların dışında yeni ufuklar açarken, bizler de çok iyi selam çakıyorduk vesselam.
Bir an yine günümüze geliyorum…
Şimdi her yerde, her türlü imkâna sahip, modern okullarımız var, ama sınıfları dolduramıyoruz. Gözle görülmeyen bir virüs insanların hayatını kısıtlı hale getirdi. Bir yıldır okullardaki cıvıl cıvıl seslere hasretiz. Şimdikiler bizim yaşadığımız çocukluğu yaşayamıyorlar. Umarım, ilmin ışığında yapılan çalışmalar o güzel günleri tekrar yaşatır.
Biterken…
Değerli okurlarım, bu yazıya başladığımda bir iki bölümde tamamlamayı düşünmüştüm. Fakat arkadaşlarımın hatırlatmaları oldu, anılar canlandı, konu konuyu açtı, neticede 60’lı, 70’li, 80’li yılların ve 90’lı yılların da bağlantıları ile on iki hafta sizlere Gerede’mizi birkaç yönüyle anlatmaya, hatırlatmaya çalıştım. Yazdıklarımın benzerini bizden önceki ve hemen sonraki kuşak Geredeliler de gördüler. Amacım sadece nostaljik bir hikaye ile eski Gerede’yi anmak değildi, geçmiş hayatı tanımayan yeni neslin, hayat standardımızın değişikliklerini bizim yaşadıklarımızla da bilmelerini istedim..
Bizler, zahmetsiz rahmeti olmayan bir atmosferi soluduk. Hayatın değerini öyle öğrendik. Temennim, geleceğimizi devam ettirecek olan yeni nesillerin, birlikte yaşayıp, köklü millet olmamızı sağlayan güzel örf ve ananelerimizi, kültürümüzü, manevi ahlaki değerleri unutmamalarıdır. Dilerim, onlar bizim yaşadıklarımızı değerlendirerek çok daha geniş ufukları görürler.
Değerli dostlar, beğeni, yorum ve katkılarınız için teşekkür ederken, o yılları yaşayıp ebediyete göçenlere Allah’tan rahmet, yaşayan tüm hemşeri ve dostlara sağlıklı hayat, yeniden birliktelikler temenni ederim.
Selam, sevgi ve saygıyla kalın.
Bu yazı dizisinin sonu…
