ANKARA (AA) – AYŞE ŞENSOY BOZTEPE – Koruyucu aile hizmetiyle yaklaşık 1,5 yıl önce kızlarına kavuşan iki biyolojik erkek çocuk sahibi Barut çifti, depremzede bir çocuğa da yuva olmak istiyor.
Koruyucu aile olma başvurusuna ilişkin süreci AA muhabirine anlatan, 13 ve 18 yaşlarında iki biyolojik erkek çocuk sahibi anne Ayşe Barut, koruyucu ailelik sisteminden, erkek kardeşinin bir çocuğa yuva olmasıyla haberdar olduğunu söyledi.
Kardeşinin, koruyucu ailesi oldukları çocuklarına ilgisini gördükçe çok duygulandığını ve kendisinin de bir çocuğun hayatına dokunmak istediğini anlatan Barut, eşinin de bu fikre sıcak baktığını dile getirdi.
Daha sonra bu konuyu çocuklarıyla konuştuklarını anlatan Barut, şöyle devam etti:
“Çocuklar öyle sert tepki gösterdi ki 'Hayır biz varız, böyle bir şey olmaz.' dediler. Çocuklarımın kafasında bu durumun oturması için iki yıl bekledim. Kardeşimin koruyucu aile olduğu yeğenimin büyüme aşamalarını gördükçe 'Anne sen bize teklif ettiğinde kabul etmemiştik ama şimdi istiyoruz. Niye bir çocuğun hayatına dokunmuyoruz?' diyerek kendileri istediler. Biz de eşimle hızlı bir şekilde başvurumuzu yaptık. Başvuru sırasında yapılması gerekenlerin hepsini bir günde hallettik. Normalde büyük oğlumu hastaneye asla götüremem fobisi var ama 'Ben kardeşim için ameliyat bile olurum.' dedi kan aldırdı. Ne gerekiyorsa bir gün içinde hallettik.”
– “Kızımı gördüğüm anda aramızda oluşan bağı anlatamam”
Anne Barut, başvurudan 6 ay sonra kızlarına kavuştuklarını ifade etti. Kızıyla kavuşma anını anlattığı sırada duygusal anlar yaşayan Barut, şöyle konuştu:
“İlk olarak bize uzmanımız haber verdi. O kadar heyecanlandım ki ne yapacağımı bilemedim. Eşime haber verdim hemen gittik. Kızımı gördüğüm anda aramızda oluşan bağı anlatamam. O benim gözlerimin içine bakıyordu ben de onun gözlerinin içine. Müthiş bir duyguydu. Bir anda sanki çocuğum orada dünyaya geldi. Çünkü ben onu, iki yıl kalbimde büyüttüm. Karnında büyüttüğün çocuğu da göremiyorsun. Bizim de öyle oldu. Ben kızımı iki sene kalbimde büyüttüm. Kızım ilk tanıştığımızda 4 aylıktı. Abileriyle ilişkisi çok güzel. Bazen 'Ne hissediyorsunuz?' diye soruyorum. İki kardeş arasında bile kıskançlıklar olur. Bizde öyle bir şey yok. 'Biz onun koruyucu ailesi olduğumuzu unutuyoruz. Bize biyolojik kardeşimiz gibi geliyor.' diyorlar.”
Kızıyla günlerinin çok güzel geçtiğini ifade eden Barut, babasına çok düşkün olan kızının uyanır uyanmaz “Babam nerede?” diye sorduğunu söyledi.
– “Seni kalbimde büyüttüm, diyorum”
Devletin bir emaneti olduğu için kızlarına biyolojik çocuklarına yaklaştıklarından daha hassas yaklaştıklarını belirten Barut, şu ifadeleri kullandı:
“Bazen doğum ve sonraki dönem sanki silinmiş gibi geliyor. 'Ne zaman doğum yapmıştım?' diyorum. O kadar içimden hissediyorum ki duygularımı. 'Kızım seni kalbimde büyüttüm.' diyorum. 'Hayır burada büyüdüm.' diyerek karnımı gösteriyor. Gerçekten kalbimde büyüdü. Bazen de biyolojik çocuğum gibi içimde hissediyorum onu.”
– “Bu çocuklarla ilgili elimden ne gelirse yapmak istiyorum”
Barut, 6 Şubat depremlerinin ardından depremzede bir çocuk için evlat edinme başvurusunda bulunmak istediklerini söyledi.
Depremin ardından ilk olarak aklına kimsesiz kalan çocukların geldiğini belirten Barut, “Depremden birkaç gün sonra Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı uzmanımızı aradım 'Ben bu çocuklarla ilgili elimden ne gelirse yapmak istiyorum.' dedim. Bakanlık, şu an eğer resmiyette depremzede çocuklar için koruyucu aile veya evlatlık modeli şeklinde bir yol açılırsa, ben kesinlikle ona da razıyım, istiyorum.” dedi.
– “Kızımı çok seviyorum, o da beni çok seviyor”
Baba Cem Barut da bebeklerine kavuşmak için kuruma çağırıldıklarında çok heyecanlandıklarını söyledi. Kızlarına kavuşmak için hemen kuruma gittiklerini dile getiren Barut, kızıyla ilk karşılaşma anını şöyle anlattı:
“Bekleme odasındayken görevlinin kucağında çok güzel bir kız vardı, herkes onu seviyordu. Biz de baktık 'Ne kadar güzel.' dedik, sevdik. Bir süre sonra o bebeği bize getirdiler. Biz eşimle birbirimize baktık. 'O anda dua mı ettik acaba?' dedik. Kızımızı verdiler hemen bağrımıza bastık. 'Hemen evimize gidiyor muyuz?' dedik, 'Hayır, 1 hafta sonra gelin.' dediler. Sanki kendi kızımızı 1 hafta bir yere bırakmışız gibi hissettik. Bir hafta sonra kızımızı evimize getirdik. Kızımı çok seviyorum, o da beni çok seviyor. Aramızda yoğun bir duygu var. Eşimle evlendiğimizde biyolojik olarak bir kız çocuğu hayalimiz vardı. O duyguyu kızımızla yaşıyoruz çok şükür.”
