Geçmiş Zaman Olur ki
İçimizden Biri
“Bolu vilayetinin Gerede kazası Demirciler Mahallesi No:11 Mustafa oğlu Ihsan Bütün” el yazısı ile yazdığı şiir defterinin ilk sayfasında kendisini böyle tanıtıyor merhum Aşık İhsan. Ölümünden önce birkaç kez yaşadığı anılarını kısmen dinlemiş, tamamı için bir söyleşi yapma düşüncemi, rahatsızlığı nedeniyle gerçekleştirmemiştim. Nasip ölümünden sonra yad etmekmiş.
Aşık İhsan Bütün, yaşadığı dönem itibariyle akranları ve çevresinde oldukça fazla tanınan, ama şiirleri ile, kendi ruh hali gibi baştan sona lirik bir yaşam sürmüş ve gizli kalmış bir aşk şairi. Hayatını ve şiirlerinden örnekleri, yeni nesil Geredelilerin de bilme hakları olduğu düşüncesiyle, yazıyorum.
“Hayatım
Dinleyiniz ahbaplarım
Beyan edeyim ben halimi.
Küçüktenki dertli başım
Çile dolu ahvalimi.”
Babasının memuriyeti nedeniyle bulunduğu Kıbrısçık’ta 1927 de doğar ve çocukluğunun ilk yılları Kıbrısçık’ta geçer. Bir süre sonra babası emekli olur ve Gerede köylerinde “Hafız Efendi” olarak tanınarak imamlık yapmaya başlar. Sıkıntılar içinde geçen çocukluk yıllarında annesinin rahatsızlığından etkilemesine rağmen ilkokulu başarıyla bitirir. Bu ara nedendir bilinmez adı İbrahim Fikret iken İhsan olarak değiştirilir.
1944’ te delikanlılık çağında babası evlendiği bir kadının kızını da ona eş alır. Fakat babası eşiyle geçinemez ve kısa bir süre sonra boşanır, İhsanı da eşinden ayırır, fakat ihsan eşini çok sevmiştir.
İlk eşine olan aşkını, ömrü boyunca şiirleri ile ifade eder. Daha sonra çoluk çocuğa kavuşmasına rağmen onu hiç unutamaz, hatta daha sonra hiç görmediği halde Gerede’ye geldiğini kalben hissetmektedir..
“Kalpten kalbe yol var derler ezelden,
Haberin geliyor, his denen telden,
Çaresiz bir dert bu, ne gelir elden,
Cevru cefa bana lütfun nimetin.”
Hareketli geçen delikanlılık çağında Karacaoğlan misali, birçok güzele aşkını şiirlerle anlatır.
“Silindi kalbimde mazinin izi,
Kapladı cismimi yeni bir sızı,
Çalmıştı gönlümü komşunun kızı,
Bir kuş gibi uçup gitti son ümit.”
“ Ne zaman son bulacak bu uykusuz geceler,
Gönlüm de vuslatını her an için heceler,
Bu aşk ile haraptır bizim gibi niceler,
Sen ebedi hicranınla baş başa kal ey gönül.”
Babasını kırk beş yaşında kaybettikten sonra, başucundan ayrılmadığı çok sevdiği annesi Makbule’de ölür.
“Karanlık mekânın yoktur bacası,
Ne engini olur ne de yücesi,
Arefe gününde bayram gecesi,
Bırakma Yarabbi narda annemi.”
Devam edecek…
