Nerde oturacuz…
Bubam “yola yakın oturam”, bubannem “dedelere yakın olsun”, halam “geçen hafta da urda otuduk”, annem “nere olusa olsun oturam bi yere” diye söylenirken, nihayet İbük Gügük depesinde bi goca bi çamın dibine otuduk. Hoşafım oldum doğrusu. Bubam “hadi şu upruğu bıyıklıdan doldur bakalım” demez mi o sıra. Homurdana homurdana niye hep ben dolduruyon, bunla ne güne duruyo diye sızlanmak istedim, halam “hadi beraber gidelim, soğra sana donduma alıruz” deyince yelkenleri endüdüm hemen.
Bideleri çayınan yidük. Halama hadi gidelim Dondumacı Nazif abi şurda diyecek oldum annem “evme, ecük soğra gidersiniz” dedi, emme halama yapıştım, çekiştümeye başladım. Bubam “eyle eyle karnını iyice doyur, undan sonra gidin” dedi. Halam “geze geze giderüz”diye beni kurtardı. Halamı çok severin, İki halam va ikisini de severin emme güççük halam beni ata bindirüp yaylaya götüdüğü için nazım una daha çok geçer.
Esentepe eteğinde seyir…
O gün donduma yedük, top oynaduk, guzukulak topladuk. Guzugulakla gartalmış gayri. Ağşama doğru etekte otuduk. Esentepe yine esti, keşke uçurtmamı götüseydim diye sızlandum. Bubam gene gelü uçururuz dedi. Gerede’yi seyrettükten soğra maça endük. Nalbant depesine herkes dolmuş biz de bi yere oturup topçulara bakduk. Esnaf Spor öttüdü. Gerede Gençliği 3-1 yendi. Seyredenle “Hedi-hüdü-yut”, “Bir baba hindi Gençliğe bindi” “ Buban da mı minareciydi” “La abudun gazı gibi ne bakıyon topa depsege “ diye bağırdıla. Hergele geçti gene top oynanuken top sahasından. Danala gıçlarını zıplattı, inekle möö diye böğürdü, öbek öbek mayısla doldu gene. Topçula bi adama çalım, bi mayısa çalım atarken gülmekten gırılduk.
Top bitti, evli evine, topçula hamama.
Böğün yorulduk emme çok horageçti. Keşke her gün böyne olsa…
Otuz Beş yıl kadar sonra…
Geçmişte bir günden hatırlayabildiklerim bunlar. Sanırım birçoğunuzun hatıraları canlandı, sizler de yaşadınız geçmişi anılarınızla. Aradan çok yıllar geçti. O günlere renk veren birçoklarının isimleri, o sevinçlere şahit olan yerler bile zor hatırlanıyor artık. Gençlerse bambaşka dünyalarda yaşıyorlar şimdi. Pideler yine yapılıyor, ama lokantalarda, maçlar yine oynanıyor, hergelenin varlığının bilinmediği yemyeşil sahada, ama “Esnaf Spor öttümüyo” artık. Esentepe’de yaşlı ağaçlar ölüyor yavaş yavaş, ama yerlerine yenileri yetişmeye çalışıyor. Temiz ve yumuşacık çimlerle kaplı toprak, yeşilliğini koruyup taşlaşmamak için direnip, Barış Manço’yu (*) üzmemeye çalışıyor. Bıyıklı çeşmesi küsmüş gibi, nazlanıyor suyunu verirken susayanlara. Gerede, değişen yolları, birkaç kuşun barındığı eski evleri, ve o evlerde nice günlerde ömürlerini geçiren yaşlı insanları, bayram gelenekleri, kandil geceleri, unutulmamak için didinen kültürü ile yaşamaya çalışıyor. Bir kaç sokak, bir kaç suyu kesilmiş çeşme, bazı ailelerin lakapları ve arkadaş sohbetlerinde hatırlanan geçmişi ile direniyor zamana.
Unutulmuş olanlar yine de hatırlatılmalı geleceğe. Figani Baba, Oruçlar, Ramazan Dede, Şıh Cami, Yarbay İbrahim, Yukarı Tekke, Aşağı Tekke, Hacı Emin Efendi, Kalaycı Baba gibi sokak isimleri, Bosnalı, Mahtı, Çır Çır, Kara Pınar, Şıhlar Kavağı, Oruçlar Çeşmesi gibi çeşme isimleri musluklarından içenlerin dualarıyla yaşamaya devam etmeli. Gün gelir, belki yaşayan isimlerle bir sokağın yaşadıklarını hatırlayan çıkar da, geleceğin iyiliği için, hayırla anmaları dileği ile geçmişimizi anlatır yeni nesillere.
(*) Esentepe’de görevim gereği buluştuğumuz rahmetli Barış Manço’dan bizzat dinlediğim, “Çok yer gezdim, ama üstü çam, altı çimenle kaplı, yumuşacık toprağı olan böyle bir yer görmedim, kıymetini bilin.” sözüne atıftır.
Değerli dostlar bu yazımı yirmi yıl kadar önce yazmıştım. Yıllar sonra değişen insanlar gibi, Gerede de, Esentepe de değişti tabi. Günümüz bize daha kolay bir hayat sunarken, maalesef bize has yaşadığımız hasletlerden bazı şeyleri de alıp götürdü. Benimkisi kenarda köşede kalmış yaşanmışlıkların devamı için bir umut işte, belki duyan kulaklara fısıldayan bir ses olur diye…
Sağ kalın, sağlıkla kalın, dost kalın, dostlukla kalın.
