Toprağımız kahramanı Köroğlu, keskin kılıcıyla meydanlarda zalimin başını ezmiş, Ününü de cihan duysun diye sazının tellerinde dillendirmiştir. Sonraları görmüş ki, tüfeğe karşı kılıçla durulamıyor, çıkıp şu dağlara yaslanmalı ve eğri kılıç kında (artık çeksen de işe yaramaz) paslanmalıdır diyerek asırlar öncesinden kılıç kalkan devrinin bittiğini, çağa uymak gerektiğini belirtmiştir.
Kılıç-kalkan ve iman gücüyle fetihler yapıp, üç kıtada at oynatan dünyaya fermanlar dağıtan Osmanlı, büyüyüp hantallaşan yapısını zamana uyduramayınca gittikçe zayıflamış ve küçülme sürecine girmiştir. Bir de 1. Dünya Harbi’ne sürüklenince dört bir yanda cepheler açmak ve kayıplar vermek durumuna düşmüş. Geçilemeyen tek cephesi Çanakkale olmuştur. Düşman var gücüyle yüklenmiş lakin ölümüne direnç karşısında etkisiz kalmıştır. Boğaz geçilememiş, Mustafa Kemal ve askerleri destan yazmışlardır. Fakat sonunda Almanlarla birlikte savaş kaybedilince galip devletlerin kuvvetleri dört bir yandan Anadolu’yu işgale girmişler, Saray esir, ordu dağılmış durumdayken 19 Mayıs 1919’da Samsun’a çıkan Mustafa Kemal Milli Mücadele Hareketi’ni başlatmış. Örgütlemiş, Silahlandırmış, yüreklendirmiş ve tarih yazmışlardır. Yaşananlar şiirlere yansımış;
Ulusun kok-rkma nasıl böyle bir imanı boğar,
Medeniyyet dediğin tek dişi kalmış canavar.
O günlerdeki milletin manevi ihtiyacına binaen kaleme alınan bu şiirler tören ve bayramlarda okunmalık ve hamaset malzemesi olmamalı. İman yalnız inanış düzeyinde kalmamalı, gelişmeyi, ilerlemeyi, çağdaşlığı çağrıştırmalı. Yoksa medeniyetler anlamsız imanı siler süpürür. İşte Kobani’de IŞİD’in hali. Yeraltı sığınakları da, imanları da bombardımanlarda yerle bir oldu.
İmanımızla, ilim ve medeniyet peşinde olmalıyız.
İlim ilim bilmektir,
İlim kendin bilmektir,
Sen kendin bilmezsen
Ya nice okumaktır.
Biraz Yunus’ça, mütavazi olmalıyız.
