Eren, Gerede’deki araştırmalarına devam ederken, mağaradan ayrıldığında aklında birçok soru vardı. Efsanelerde bahsedilen hazineye dair daha fazla ipucu bulabilmek için ilçedeki tarihi yerlere ve halkın eski inanışlarına yönelmeye karar verdi. Kiliseli Han, Keçi Kalesi ve Asar Kalesi gibi yapıların ardında saklı kalmış birçok bilginin olduğunu hissediyordu.
Bir sabah erken saatlerde, Eren, Gerede’nin köklü ailelerinden birine ait eski bir konağı ziyaret etti. Bu konak, nesiller boyunca ilçede saklanan belgeler ve eski yazıtların bulunduğu yer olarak biliniyordu. Konakta yaşayan yaşlı bir adam, bilgeliği ve derin geçmiş bilgisiyle tanınıyordu ve Eren’in araştırmalarını derinleştirebilecek biriydi.
Eren, bilge adamla uzun saatler boyunca sohbet etti. Adam, Gerede’nin efsanelerinin ardındaki gerçekleri anlamak için sadece tarihi kaynaklara değil, halk arasında nesilden nesile aktarılan sözlü anlatılara da bakması gerektiğini söyledi. Ona göre, hazineyi aramak kadar önemli olan şey, Gerede’nin derin kültürel yapısını ve halkın inanışlarını anlamaktı. Gerede’nin sırrı, sadece fiziksel bir hazine değil, ilçenin ruhunu taşıyan eski öğretilerle bağlantılıydı.
Eren, bu konuşmanın ardından eski yazıtları incelemek üzere Gerede’nin merkezindeki kütüphaneye gitti. Burada, tarih boyunca ilçenin stratejik önemine dair yazılmış belgeler, Romalılar ve Bizans dönemlerine ait haritalar ve eski Türk beylerinin kaydettiği belgeler vardı. Eren, bir yazıtın içinde “İki Dağ Arasında Gizli Yol” başlıklı bir pasaj buldu. Bu pasaj, hazineye giden gizli bir geçidi tarif ediyordu. Fakat geçidin yerini tam olarak belirtmek yerine, sadece “Gerede’nin kalbi” olarak adlandırılan bir noktada başladığını yazıyordu.
Eren, bu ifadenin ne anlama geldiğini çözmeye çalışırken, Keçi Kalesi’ne geri dönmeye karar verdi. Kale, sadece bir savunma yapısı değildi; aynı zamanda Gerede’nin tarihsel kalbini temsil eden bir yerdi. Geçmişte ilçenin en stratejik noktalarından biri olan kale, birçok gizli geçide ve saklı odaya ev sahipliği yapmıştı. Fakat zaman içinde bu geçitler unutulmuş ve kale sadece bir turist cazibesi haline gelmişti.
Keçi Kalesi’nde geceyi geçirmeye karar veren Eren, yıldızların altında yaptığı önceki keşiflerden öğrendiklerini hatırladı. Gökyüzünde parıldayan yıldızlar ve dağların kıvrımlı, heybetli silueti, antik metinlerde bahsedilen işaretlerle birebir örtüşüyordu. Eren, “Gerede’nin kalbi” ifadesinin aslında bu göksel işaretlerin bir metaforu olabileceğini düşündü.
Sabaha karşı, Eren, kalenin güney yamacında, derin ve karanlık bir çukur fark etti. Bu çukur, sanki yılların gizemini içinde saklıyormuş gibi etkileyici bir görünüme sahipti. Bu çukur, yüzeyden bakıldığında doğal bir oluşum gibi görünse de, dikkatli incelendiğinde insan eliyle oyulmuş gibi duruyordu. Eren, çukurun içine girdiğinde, zamanla erozyona uğramış bir taş kapının kalıntılarını fark etti. Kapının üzerinde oyulmuş semboller, daha önce okuduğu eski yazıtlardaki şekillere benziyordu.
Bu taş kapı, Gerede’nin sırlarının sadece başlangıcıydı. Eren, artık bu keşfin kendisini ilçenin en derin gizemlerine götüreceğini biliyordu. Gerede’nin tarihi, sadece yazılı belgelerde değil, toprak altında, unutulmuş mağaralarda ve kalıntılarda yatıyordu.
Fakat Eren’in içindeki his, bu sırrın her yönünü hemen açığa çıkarmanın doğru olmayacağını ona fısıldıyordu. Bu sırrın, ilçenin halkı ve tarihinin bir parçası olduğunu biliyor ve onun açığa çıkmasının Gerede’nin kültürel mirasına zarar vermesinden endişe ediyordu. Belki de en iyisi, bu gizemi yalnızca hak edenlerin bulacağı şekilde bırakmaktı.
Gün ağarırken, Eren, keşfettiği kapıyı kapatıp oradan ayrıldı. Fakat bu, onun Gerede’nin gizemini çözmeye çalışmaktan vazgeçtiği anlamına gelmiyordu. Gerede’nin sırları, her geçen gün biraz daha derinleşiyor ve Eren’in yolculuğu henüz bitmemişti. Çünkü gerçek hazine, sadece toprak altında değil, zamanın derinliklerinde saklıydı.
