Issız ve susuz Mekke vadisine eşi ve evlatlarını bırakmıştı. Rabbinin emri böyleydi. Teslimiyet abidesi İbrahim; emre itaat ederek üzerine düşen vazifeyi yapıyordu. Onları orada bırakıp dönerken ise dua ederek teselli buluyordu.
Her birimiz İbrahimiz imtihan diyarında. Bazen evlatlarımızdan, bazen eşlerimizden uzağa düşerek sınanıyoruz. Müslümanın hayatında gözden uzak olan, gönülden ırak olmaz. Aksine daha çok duasında bulunur.
Evlerimizden okula, askere yahut geçinmeleri için yaşayacakları şehirlere uğurlarken İbrahim’in duası dökülsün dilimizden. O ki Halil’i idi Rabbimizin. Ama yine de korkmuştu; O’ndan başka ilah edinip puta tapmalarından! Put bir değil ki yıkalım, günah tek değil ki kaçalım. Her yer nefsimizi esir alan putlar ile dolu. Nerede olurlarsa olsunlar; dünya bütün şa’şa ve cazibesiyle onları çağırırken, onlar namazlarını hiç aksatmasınlar. Şükrederek hayatlarını güzelleştirsinler. Bizler de türlü türlü felaketlerin, hastalıkların, ahlaksızlıkların bulunduğu bir dünyada evlatlarımızı okutup yetiştirmek ya da geçimlerini sağlamaları için yolcu ediyoruz evlerimizden. Her okul bir şehirdir, her şehir bir vadi.
Öyleyse İbrahim gibi sarılalım dua kapısına, öyle uğurlayalım evlatlarımızı. Zırhını giyen asker misali; korumaya alalım dua ve niyazlarımızla…
﴾35﴿ İbrahim şöyle dua etmişti: “Rabbim! Bu şehri güvenli kıl, beni ve çocuklarımı putlara tapmaktan uzak tut!
﴾36﴿ Rabbim! Putlar insanlardan birçoğunun sapmasına sebep oldu. Bundan böyle kim bana uyarsa o bendendir; kim de bana karşı gelirse artık sen çok bağışlayan, pek esirgeyensin.
﴾37﴿ Ey rabbimiz! Ben zürriyetimden bir kısmını, senin kutsal evinin (Kâbe) yanında tarıma elverişli olmayan bir vadiye yerleştirdim. Bunu yaptım ki rabbim, namazı kılsınlar. İnsanların gönüllerini onlara meylettir ve çeşitli ürünlerden onlara rızık ver ki şükretsinler.
