İnsan hüzünle gelmiştir dünyaya. Çünkü bir ayrılık hasıldır gelişinde. Bezm-i Elest’te ruhu tanış olmuş Rabbiyle. İlk buluşma ilk heyecan… “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diyerek seslenmişti mahbuplarına. “Bela!” (evet) “Sen bizim Rabbimizsin.” karşılığıyla söz verilmişti. Ne zaman ki ruh, insanın içerisine girip ete kemiğe büründü; o zaman hasret başladı işte. Ruh aldı o tadı bir kere, başka lezzetler onu teskin etmiyor. Nereye giderse gitsin ana vatanını özlüyor. Ruhuna üfleyeni arıyor.
Allah Resulü “Vatan sevdası imandandır.” demişti ya; “Vatan Allah’tır. Biz ondan geldik, ona döneceğiz.” Bazı dönüşler vardır ki imrendirir geride kalanları. Şehitlik gibi. Daha ilk andan rızıklandığını, ölüm acısını yaşamadığını, dahası tekrar dirilip ölmek istediğini öğrenince kalbimiz şehitlik sevdasıyla dolup taşıverir. Ama onlar seçilmişlerdir. “Ben seni seçtim!” hitabının kutlu muhataplarıdır. Seçilmişlik bedel ister ve onlar bu bedeli canlarını Allah yoluna feda ederek ödediler.
Nasılsa emanet değil mi bu can? Nasılsa ilk buluşma gibi sonunda yine O’na dönmeyecek miyiz? Bedenler ayrıldı can bildiklerinden, ruhların buluşacağı günü hasretle beklemekte.
Rahmet olsun bu güzelim vatan için gidenlere. Rahmet olsun bağırlarına taş basıp “Vatan sağ olsun” diyenlere…
